داوطلب وب‌سایت داوطلب
به گزارش تارنمای داوطلب؛ شنبه نهم بهمن ماه، همزمان با نارنجی شدن برخی از شهرهای کشور در پی شیوع سویه اومیکرون ویروس کووید۱۹، پرستاران و کادر درمان در اعتراض به بی‌توجهی به خواسته‌های خود، تجمع صنفی برگزار کردند. برقراری فوق العاده خاص با ضریب ۳ و تبدیل وضعیت کلیه نیروهای غیررسمی از جمله ۸۹ روزه، ساعتی، شرکتی و تمدید طرح، از مطالبات اصلی پرستاران است. معترضین در تهران در مقابل ساختمان وزارت بهداشت و در شهرستانها در نقاط مختلفی مانند مقابل استانداری، ساختمان مرکزی دانشگاه های علوم پزشکی و محوطه محل خدمت تجمع صنفی برگزار کردند. زمینه برگزاری این تجمعات توسط فعالان صنفی پرستاران از روزهای قبل و در گروههای مجازی پرستاران پایه‌ریزی شده بود.
پرستاران معترض که با در دست داشتن پلاکاردهایی خواهان رسیدگی به حقوق صنفی خود بودند، می‌گفتند: با وجود نامه دو ماه پیش وزیر بهداشت به معاون اجرایی رئیس دولت سیزدهم مبنی بر برقراری فوق العاده خاص با ضریب ۳ و تبدیل وضعیت کادرسلامت غیر سهمیه‌ای ، تاکید رئیس دولت و رهبر جمهوری اسلامی برای اجرای قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری در دیدار با جمعی از پرستاران، هیچگونه حرکت و اقدام موثری از سوی مسئولین وزارت بهداشت و سازمان برنامه و بودجه در جهت پیگیری و تحقق مطالبات پرستاران صورت نگرفته است. این در حالیست که شهرهای مختلف کشور این روزها با موج جدید شیوع سویه جدید کووید ۱۹، مواجه شده و به نظر می‌رسد کادر درمان به خصوص آن بخشی غیررسمی از نیروهای سلامت که از ناامنی شغلی رنج می‌برند، روزهای دشواری را پیش رو خواهند داشت. به گفته این پرستاران، شروع هر موج کرونا در کشور، زمینه استثمار بیشتر نیروی شرکتی و طرحی را فراهم می‌کند.
این در حالیست که با فروکش کردن موج، احتمال اخراج یا عدم تمدید قرارداد هر یک از نیروهای غیررسمی وجود دارد. بر اساس برخی گزارش‌ها، بیش از ۲۲۰۰ پرستار شرکتی و حدود ۹۹۶۰ پرستار قرار دادی بالای ۱۰ سال سابقه در نظام سلامت کشور مشغول به فعالیت هستند که سال‌هاست در انتظار تبدیل وضعیت خود قرار دارند و بلاتکلیفی آنان همچنان ادامه دارد.
تصاویر و گزارشهای منتشر شده در گروههای مجازی پرستاران نشان می‌دهد که گرچه تجمعات شنبه به صورت پراکنده در شهرهای چون تهران، مشهد، اصفهان، لرستان(پلدختر)، ایلام، فارس، رشت، لشت‌نشا، رودسر، همدان، یاسوج، سنندج، کرمانشاه، بوشهر، اهواز و ارومیه برگزار شده، اما از سطح مشارکت گسترده‌ای به خصوص در شهرهای بزرگ، برخوردار نبوده است. عدم هماهنگی و ضعف فعالیت جمعی در میان بدنه پرستاری، تفاوت مطالبات و شرایط حرفه‌ای در میان بخش‌های رسمی و غیررسمی و همچنین ضعف تشکل‌های صنفی موجود در سازماندهی مطالبات محوری پرستاران، از جمله مواردی است که به نظر می‌رسد سطح مشارکت صنفی میان پرستاران را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.
