داوطلب وب‌سایت داوطلب
به گزارش داوطلب؛ در آستانه ۵ اکتبر، روز جهانی معلم و در پی فراخوان شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان برای اعتصاب سراسری در روز سه‌شنبه ۱۲ مهرماه، معلمان برخی از مدارس در شهرهای کردنشین از رفتن به کلاسهای درس خودداری کردند. مریوان،سنندج و سقز از جمله شهرهای استان کردستان بودند که در اعتراض به افزایش سرکوبهای حکومتی در پی تظاهرات مردمی صورت گرفته در شهرهای مختلف، به دعوت شورای هماهنگی پاسخ دادند. در کانال تلگرامی شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان، همچنین تصاویری از تحصن معلمان در استان فارس و شهر شیراز دیده می‌شود. معلمان متحصن در دفاتر مدارس، پلاکاردهایی با عنوان “ژن،ژیان،ئازادی(زن،زندگی،آزادی)” و “برای دانش‌آموزان، برای آینده” در دست دارند.
در عین حال برخی گزارشهای رسیده به این شورا نشان می‌دهد که در برخی مدارس معلمان از سوی مسئولین حراست تهدید شده‌اند. در یکی از این گزارشها، معلمان مدرسه‌ای در شهر بیضا فارس نوشته‌اند که در حالیکه بنا به “فراخوان شورای صنفی فرهنگیان، مبنی بر همراهی و همبستگی با موج وسیع اعتراض‌ها و اعتصاب‌های عدالت‌خواهانه و حق‌طلبانهٔ مردمی، از رفتن به کلاس درس سر باز زده‌اند”، اما از سوی رئیس اداره حراست آموزش و پرورش مورد تهدید قرار گرفته‌اند. در گزارش ارسالی به این کانال آمده است؛ ” رئیس حراست ادارهٔ آموزش و پرورش بیضا در دفتر مدیر مدرسه ما را تهدید کرد که اگر به کلاس نروید، افزون‌بر «ارجاع به هیئت تخلفات» به «سپاه» نیز گزارش می‌دهد؛ همچنین چند بار گفت: «اگر ناراضی هستید از آموزش و پروش استعفا دهید.”
با در نظر گرفتن این گزارشها و با مروری بر تجربه‌های پیشین شورای هماهنگی در برگزاری اعتصابات یا تحصن‌های صنفی سراسری؛ پراکندگی و گستردگی تحصن امروز نشان می‌دهد که توافق بر سر منافع صنفی و پیگیری این مطالبات در میان بخشی از بدنه معلمان، عامل و محرک اصلی کنش‌های جمعی‌ست و در حمایت و همراهی با اعتراضات مدنی و اجتماعی به دلایل درونی و بیرونی بسیاری، ممکن است به صورت تدریجی و در پی بسیج سایر نیروهای اجتماعی، نمود عینی پیدا کند. عواملی چون فضای امنیتی حاکم بر فعالیتهای جمعی در شرایط حاضر و همچنین سرکوبهای سنگین صورت گرفته در ماههای گذشته علیه فعالان صنفی که به محکومیت و حبس‌های طویل‌المدت چندین نفر از چهره‌های شاخص منجر شد، از دیگر عوامل تاثیرگذار در این زمینه است.
با این حال گرچه تحصن معلمان نتوانست فراگیر باشد اما آنها در برخی مدارس توانستند با همراهی و حمایت از دانش‌آموزان، تجمعاتی را در داخل یا بیرون از مدارس برگزار کنند. دانش‌آموزان مدارس دخترانه، برگزارکننده اصلی این تجمعات غیرسازمان‌یافته بودند که در شهرهایی چون کرج، شهریار، سقز، سنندج، شیراز و اصفهان برگزار شد. دانش‌آموزان به برداشتن روسری و گاه سوزاندن آن، سردادن شعارهایی در حمایت از آزادی زنان و همچنین جایگزینی تابلوهایی با مضمون زن، زندگی، آزادی یا در مخالفت با روند حاکم؛ اعتراض خود را به سرکوب اعتراضات مردمی پس از کشته شدن مهساامینی و سیاست‌های ایدئولوژیک نظام حاکم از جمله “حجاب اجباری” نشان دادند.
