داوطلب وب‌سایت داوطلب
به گزارش داوطلب؛ منابع غیررسمی از آغاز اعتراضات صنفی کارگران پیمانی پروژه‌های نفت و گاز در مناطق جنوبی ایران خبر می‌دهند. این اعتراضات از روز گذشته چهارم اردیبهشت ماه آغاز شده و بر اساس تصاویر و ویدئوهای منتشر شده در کانال‌ها و گروههای مجازی مرتبط با کارگران، عدم رسیدگی به مطالباتی چون افزایش دستمزد و رعایت نویت کاری ۲۰ روز کار، ۱۰ روز مرخصی دلیل برگزاری این اعتراضات بوده است.
کارگران پیمانی شاغل در پروژه‌های فاز ۱۹ عسلویه، سایت ۱ پتروشیمی بوشهر، پتروکیان پتروشیمی هنگام، پتروشیمی کیان، کارگران نویت‌کار مناطق نفت‌خیز جنوب و مخازن سبز عسلویه از جمله کارگرانی هستند که به اعتراضات و اعتصابات دو روز اخیر پیوسته‌اند.
معترضان چه می‌خواهند؟
کارگران معترض می‌گویند که با وجود مصوبه افزایش دستمزد ۱۴۰۱و ابلاغ بخشنامه آن به شرکتها، همچنان بسیاری از پیمانکاران از افزایش دستمزد خودداری کرده و در پاره‌‌ای موارد نیز با اخذ تعهد از کارگران شاغل به آنها اعلام کرده‌اند تا پایان خردادماه توقع افزایش دستمزد نداشته باشند تا به این ترتیب حق برگزاری تجمعات اعتراضی را از آنها سلب کنند.
این در حالیست که ظاهرا کارگران پیمانی معترض، از چند روز پیش به پیمانکاران هشدار داده بودند که در صورت عدم تحقق مطالبات، اعتصاب خواهند کرد و کمپین ۱۴۰۱ کارگران پیمانی فعالیت خود را از سر خواهد گرفت.
اشاره این کارگران به کمپینی است که در دو ساله اخیر با عنوان کمپین ۹۹ و ۱۴۰۰(یا کمپین ۱۰-۲۰) در مناطق نفت و گاز و توسط کارگران پروژه‌ای به راه افتاد و طی آن کارگران بسیاری از پیمانکاری ها با توقف کار در پروژه‌ها خواستار بهبود شرایط رفاهی حاکم بر کارگاهها و کمپ‌های استراحت کارگران، افزایش دستمزد عادلانه و رعایت نوبت کاری ۱۰-۲۰ شدند. از نتایج برگزاری این کمپین‌ها، اطلاع دقیقی در دست نیست، اما ظاهرا در برخی از پروژه‌ها پیمانکاران مجبور شده‌اند با بخشی از مطالبات کارگران موافقت کرده و به توافقی با کارگران بر سر افزایش دستمزد یا نوبت‌کاری دست یابند. با این حال همچنان در بسیاری از پروژه‌های نفت و گاز که در اختیار پیمانکاران قرار دارد، مطالبات مدنظر کارگران محقق نمی‌شود و تجربه سالهای اخیر نشان داده که با رسیدن به نیمه بهار و سپس آغاز تابستان، بر عمق اعتراضات ناشی از عدم تحقق مطالبات افزوده می‌شود.
چالش غیرمتشکل بودن اعتراضات
با وجود اینکه در شش ماهه دوم ۱۴۰۰ و در نتیجه اعتراضات گسترده و دنباله‌دار تابستان گذشته خبر تشکیل انجمن‌های صنفی در منطقه پارس جنوبی شنیده شد و چندی بعد کانون انجمن‌های صنفی کارگری صنعت گاز بوشهر که گفته می‌شود نزدیک به ۱۳ هزار کارگر را در مناطق کنگان و عسلویه نمایندگی می‌کند، پا گرفت، اما هنوز از قدرت و ظرفیت نمایندگی این نهاد صنفی اطلاعی در دست نیست و اعتراضات کارگران پیمانی این مناطق، کماکان به صورت غیرمتشکل و در قالب گروههای مجازی سازماندهی می‌شود. با در نظر گرفتن مزایا‌و معایب سازماندهی مجازی؛ فقدان یا ضعف فعالیت تشکیلاتی و سازماندهی شده مبتنی بر شناخت ماموریت، اهداف و نیازها، پیگیری مطالبات را با چالش‌های جدی مواجه خواهد کرد و نتیجه‌گرا بودن حرکت‌های صنفی را به تعویق خواهد انداخت.
