داوطلب وب‌سایت داوطلب
یک هفته از شروع اعتراضات صنفی کارگران پیمانی صنعت نفت ایران می‌گذرد. اعتراضاتی که با خواست افزایش دستمزد و اصلاح نوبت مرخصی تحت عنوان کمپین ۱۰-۲۰ از پالایشگاههای جنوب کشور آغاز شد و حالا گستردگی بیشتری پیدا کرده است.
به گزارش تارنمای داوطلب؛ از حدود یک هفته پیش، گروه پایپینگ و اکیپ پروژه‌ای با طراحی و ابلاغ کمپین ۲۰-۱۰ از کارگران پیمانی خواست تا با خواست تغییر نوبت مرخصی به صورت ۲۰ روز کار و ۱۰ روز استراحت و همچنین افزایش دستمزدها به صورت سالانه و بر اساس نرخ اعلامی به پیمانکاران از سوی این کمپین، دست از کار کشیده و تا به نتیجه نرسیدن مطالبات به محل‌های کار بازنگردند. در همین راستا، شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت نیز کمپین ۱۴۰۰ را ذیل کمپین ۱۰-۲۰ تعریف کرد و مطالباتی چون دائمی شدن قراردادهای کار، کوتاه شدن دست پیمانکاران از پروژه‌های نفت و گاز و تامین امکانات رفاهی و بهداشتی را نیز به آن افزود. حالا کارگران پیمانکاری، پروژه‌ای و روزمزد در صنعت نفت و گاز و پتروشیمی ایران به این اعتصاب سراسری پیوسته‌اند. کارگران معترض می‌گویند؛ برخی از پیمانکاران با کمپین همراهی می‌کنند، برخی دیگر به دنبال نیروی جایگزین برای کارگرانی هستند که محل کار را ترک کرده‌اند و گروهی هم با تهدید به اخراج مانع از پیوستن کارگران به اعتصاب می‌شوند.
«افزایش دستمزد» مطالبه مشترک کارگران پیمانی و کارگران رسمی
در همین راستا روز شنبه پنجم تیرماه، دومین بیانیه شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت منتشر شد. در این بیانیه با اشاره به همراه شدن اعتراضات کارگران پیمانی با مطالبات و خواست‌های کارکنان رسمی نفت در روزهای آتی آمده است: ما کارگران پیمانی نفت در پالایشگاهها، پتروشیمی ها و نیروگاهها، همانطور که اعلام کرده بودیم از ۲۹ خرداد وارد اعتصاب شدیم. اکنون چند ده هزار از همکاران ما در اعتصابند و همکاران رسمی‌مان نیز در نهم تیر ماه دست به تجمع خواهند زد.»
در ادامه این بیانیه با اشاره به مطالبه «افزایش دستمزد» که به مطالبه‌ای مشترک بین کارگران پیمانی و کارگران رسمی نفت تبدیل شده، آمده است: دوستان، خواست محوری ما کارگران نفت چه رسمی و چه غیر رسمی افزایش دستمزدهاست. دیگر ما کارگران؛ فقر، ناامنی شغلی، تبعیض و نابرابری و محرومیت از اولیه ترین حقوق انسانی مان را بر نمی‌تابیم. همانطور که اعلام کرده‌ایم با توجه به گرانی سرسام آور اجناس، دستمزد هیچ کارگری امروز نباید از دوازده میلیون کمتر باشد. ضمن اینکه حق همکاران ماست که متناسب با سطوح تخصص کاری خود دستمزدشان افزایش یابد. همکاران رسمی ما نیز اعتراضشان به کاهش هر روزه قدرت خریدشان و نحوه افزایش مزدی سال 1400 است که در واقع تعرضی به زندگی و معیشتشان است.
در بخش دیگری از این بیانیه، شورای سازماندهی اعتصابات کارگران پیمانی نفت تاکید کرده که تنها راه تحقق مطالبات، اتحاد بین کارگران ، توافق بر سر منافع مشترک و ممانعت از هرگونه حرکت تفرقه‌افکنانه است. « باید با دخالت حداکثری خود در پیشبرد مبارزه جلوی هر نوع تفرقه افکنی و دسیسه چینی را بگیریم. نباید ریش و قیچی را دست شمار معینی از افراد که اینجا و آنجا اعلام کمپین می‌کنند، بدهیم و همه تصمیم گیری را به آنها بسپاریم و خود راهی خانه شویم! بلکه چه با حضور در محل و ماندن در خوابگاهها و برنامه‌ریزی برای تجمعات اعتراضی در مقابل پالایشگاهها و مراکز نفتی و چه از طریق حضور فعال در گروههایی که در رسانه‌های اجتماعی داریم هر روزه در جریان تصمیم‌گیری در ارتباط با چگونگی پیشبرد مبارزه مان، فعالانه دخالت داشته باشیم. این درس مهمی است که از کارگران نیشکر هفت تپه آموختیم و باید بدانیم که تنها به این صورت و با تصمیم گیری شورایی و جمعی است که می‌توانیم جلوی تفرقه‌افکنی ها و زد و بندهای احتمالی را بگیریم. نگذاریم که باز ما را با وعده و وعید سر بدوانند و همانطور که اخطار کرده‌ایم اگر تا آخر مردادماه به خواستهایمان پاسخ داده نشود، در تدارک ادامه گسترده تر خواهیم بود.»
اجازه بکارگیری نیروی جدید را نمی‌دهیم
در بیانیه شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت، گروههای اعتصاب کننده به چند دسته تقسیم شده‌اند. گروهی که در راستای نتیجه‌گیری از اعتصاب، محل کار خود را ترک کرده و به خانه هایشان بازگشته‌اند، و گروهی که در خوابگاهها مانده‌اند.
نویسندگان بیانیه اذعان کرده‌اند که دلیل ماندن گروه دوم در خوابگاهها، پیگیری مطالبات و ممانعت از بکارگیری نیروی جدید توسط پیمانکاران است. «شاهد بودید که در برخی از مراکزی که همکاران ما کار را ترک کرده و به خانه رفته‌اند، کارفرمایان کارگران روزمزد را اخراج و در تدارک بکارگیری نیروی جدید کاری هستند. بنابراین اگر در خوابگاهها بمانیم، کارفرما مکانی برای اسکان نیروی کاری جدید نخواهد داشت و در عین حال با حضور ما جرات نخواهد کرد دست به اخراج بزند. از همین روز توصیه ما اینست که بعد از یک هفته دیدار با خانواده به محیط کار بازگردیم و در محل حاضر باشیم و به اعتصاب خود ادامه دهیم. ازجمله حضور هر روزه ما در مقابل پتروشیمی ها و پالایشگاهها و نیروگاهها فشار بیشتری برای پیگیری خواستهایمان خواهد بود.» نویسندگان بیانیه نسبت به اخراج ۷۰۰ نفر از کارگران پالایشگاه تهران نیز اعتراض کرده و خواسته بازگشت به کار آنها و دیگر همکاران اخراجی خود را به مطالباتشان اضافه کرده‌اند.
در این بیانیه آمده است: ما کارگرن پیمانی امنیت شغلی نداریم. امنیت جانی نداریم و از پایین ترین شرایط زیستی و کاری برخورداریم. وضع خوابگاهها و بهداشت در محیط های زیستی و کاری بسیار وخیم است و قوانین مناطق ویژه اقتصادی فقط و فقط در خدمت قلدری سرمایه داران مفتخور و بردگی بیشتر ما کارگران است. ما خواستار کوتاه شدن دست پیمانکاران و دائمی شدن قراردادهایمان، لغو قوانین ویژه اقتصادی و پایان یافتن فضای امنیتی و پادگانی حاکم در محیط های نفتی هستیم. ما برده نیستیم و داشتن یک زندگی درخور انسان حق مسلم ماست.
همبستگی با سایر جریان‌های کارگری
در بخش پایانی این بیانیه، شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت ضمن تشکر از همراهی کارگران در سایر بخش‌ها از جمله در نیشکر هفت تپه، تشکلها و نهادهای کارگری ، معلمان و بازنشستگان و همچنین گروههای اجتماعی از جمله دانشجویان تاکیده کرده‌اند که مطالبه افزایش دستمزد فقط مطالبه کارگران نفت نیست. «می‌دانیم که همه کارگران، معلمان، بازنشستگان و حقوق بگیران جامعه همین مطالبه را دارند. و همینطور دیگر مطالبات ما، بنابراین انتظار بیشترین حمایت ها و پشتیبانی ها را داریم. از جمله آنکه به اخراج هفتصد همکار ما اعتراض کنید و خواستار بازگشت آنان به کارشان باشید.»
