داوطلب وب‌سایت داوطلب
تارنمای داوطلب: یکصد و دوازدهمین کنفرانس سازمان جهانی کار از ۳ ژوئن در ژنو آغاز به کار کرد و تا ۱۴ ژوئن ادامه خواهد داشت. در این نشست که مدت دو هفته به طول خواهد انجامید، نمایندگان کارگران، کارفرمایان و دولت‌ها از ۱۸۷ کشور عضو سازمان بین المللی کار در ارتباط با طیف گسترده ای از مسائل از جمله: حفاظت از کارگران در برابر اثرات تغییرات آب و هوا و خطرات بیولوژیکی، اقتصاد مراقبت و اصول و حقوق اساسی در کار خواهند پرداخت. این کنفرانس همچنین اعضای هیئت مدیره ILO را برای دوره ریاست جمهوری ۲۰۲۴-۲۰۲۷ انتخاب خواهد کرد. طبق ماده ۱۳۶ قانون کار ‘کلیه نمایندگان رسمی کارگران جمهوری اسلامی ایران در سازمان جهانی کار را هیات های تشخیص، هیات های حل اختلاف، شورای عالی تامین اجتماعی، شورای عالی حفاظت فنی و نظایر آن، حسب مورد، توسط کانون عالی شوراهای اسلامی کار ، کانون عالی انجمن های صنفی کارگران و یا مجمع نمایندگان کارگران انتخاب خواهند شد.’ بر همین اساس جمهوری اسلامی امسال نیز هیاتی ۲۶ نفره را به اجلاس ILO اعزام کرده است. در بین اعضای گروه کارگری حاضر در این نشست، نام افرادی چون سمیه گلپور، اولیا علی‌بیگی ، رضا عرب احمدی، مجید فیروزآبادی، مهران قاسم پور و سید محمد یاراحمدیان از اعضای کانون‌های عالی انجمن‌های صنفی و شواراهای اسلامی کشور به چشم می‌خورد.
( اسامی نفرات اعزامی کلیه کشورها از طریق لینک ذیل با انتخاب و فیلتر کردن نام هرکشور قابل دسترس است:
https://webapps.ilo.org/Delegates/Credentialslive.aspx
مشارکت نمایندگان تشکل‌های شبه‌حاکمیتی در اجلاس سالانه ILO همواره با انتقاد فعالان و گروههای مستقل کارگری مواجه شده است. امسال نیز حضور نمایندگان جمهوری اسلامی در ژنو با واکنش‌هایی از سوی چند گروه کارگری مواجه شده است.
نامه چهار تشکل به سازمان جهانی کار
هم‌زمان با تجمع اعتراضی گسترده روبروی محل کنفرانس، دومین نامه از فعالان ایرانی در واکنش به حضور تشکل‌های شبه حاکمیتی در نشست سازمان جهانی کار ارسال شد.
پس از نامه سرگشاده سال گذشته رضا شهابی و داود رضوی، اعضای زندانی سندیکای شرکت واحد به سازمان بین‌المللی کار ، ۱۲ خردادماه ۱۴۰۳ اتئلافی از چهار سازمان منطقه‌ای کشور با موضوع فعالیت حقوق صنفی به این سازمان اعتراض کرده‌اند.
در کنار فعالان حقوق مدنی و صنفی که از حضور تشکل‌هایی مانند خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار در این نشست به شدت انتقاد کرده‌اند، منابع کارگری درباره تجمع اعتراضی گسترده روبروی محل اجلاس نوشتند که «به دنبال درخواست از اتحادیه‌های کارگری برای اعلام همبستگی با مبارزات کارگران ایران و اعتراض به حضور نمایندگان جمهوری اسلامی در اجلاس سازمان جهانی کار … تعدادی از اتحادیه‌های کارگری در اروپا با میلیون‌ها نفر عضو به این درخواست پاسخ مثبت دادند و پشتیبانی خود را از تظاهرات ۷ ژوئن که از طرف ” کمیته سراسری برگزاری تجمع اعتراضی ۷ ژوئن در ژنو” در برابر سازمان جهانی کار برگزار می شود، اعلام داشتند.»
منابع مستقل کارگری اعلام کردند که نمایندگان تعدادی از اتحادیه‌ها در تظاهرات شرکت و سخنرانی خواهند کرد.
نامه سرگشاده دوم که با امضای مشترک چهار تشکل -سندیکای کارگران نیشکر هفت‌تپه، گروه اتحاد بازنشستگان، کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری و کارگران بازنشسته خوزستان- تهیه شده است، با این عنوان آغاز شده است که «در این اجلاس کارگران ایران نماینده‌ای ندارند» و تاکید شده که «نه وابستگان به جمهوری اسلامی و نه تشکل سازانی که بر فراز توده های کارگر در خارج از کشور سودای نمایندگی کارگران را در سر می پرورند؛ هیچکدام نماینده واقعی کارگران ایران نیستند.» و « کارگران ایران به دلیل سرکوب‌ها و محرومیت‌ها که حاکمیت اسلامی علیه آنها اعمال می‌کند، از هیچ حقی از جمله حق تشکل و انتخاب نمایندگان واقعی خود برخوردار نیستند.» در این نامه سپس با انتقاد از عملکرد سازمان جهانی کار، از این سازمان با عنوان همدست و یاریگر حکومت یاد شده که با پذیرش نمایندگان حاکمیت به جای نمایندگان واقعی کارگران، به دشمنان کارگران اعتبار می‌دهد. در این نامه علاوه بر خواست اخراج نمایندگان جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار ( ILO) و ابقای نمایندگان واقعی و مستقل کارگران، فهرستی از خواسته‌های کلی برشمرده شده است:
– آزادی فوری و بی‌قید و شرط کارگران زندانی و تمامی زندانیان سیاسی،
– حق تشکل، اعتراض، اعتصاب، امنیت شغلی.
-لغو خصوصی سازی، قراردادهای موقت، برچیدن شرکت‌های پیمانکاری تأمین نیروی کار.
-کاهش سن بازنشستگی، افزایش دستمزدها، کاهش ساعات کار.
-منع تبعیض بر علیه کارگران مهاجر در ایران.
-منع تبعیض جنسیتی و برابری مزد و مزایای شغلی زنان و مردان کارگر.
-منع کار کودکان، تأمین معیشت و رفاه اجتماعی، بهداشت و درمان و آموزش رایگان.
-لغو فوری دستگیری، زندان، شکنجه و اعدام
در این نامه قید شده که کارگران برای تحقق این خواست‌ها راهی جز مبارزه متشکل و سازماندهی تشکل توده ای خود ندارند و کارگران ایران نیازمند همبستگی و حمایت زنان و مردان کارگر در سطح بین‌المللی‌اند و از تلاش اتحادیه‌های تجمع‌کننده روبروی محل کنفرانس سپاسگزاری شده است.
اهمیت شرکت در کنفرانس ILO
سیاست های کلی ILO توسط کنفرانس بین المللی کار تعیین می‌شود که سالی یک بار در ماه ژوئن در ژنو، سوئیس تشکیل می‌شود. این کنفرانس سالانه نمایندگان دولت‌ها، کارگران و کارفرمایان کشورهای عضو ILO را گرد هم می‌آورد. این کنفرانس که اغلب «پارلمان بین‌المللی کار» نامیده می‌شود، استانداردهای بین‌المللی کار را ایجاد و تصویب می‌کند و انجمنی برای بحث درباره مسائل کلیدی اجتماعی و کارگری است. همچنین بودجه سازمان را تصویب می‌کند و هیئت حاکمه را انتخاب می‌کند.
هر کشور عضو توسط هیئتی متشکل از دو نماینده دولت، یک نماینده کارفرما، یک نماینده کارگر و مشاوران مربوطه نمایندگی می‌شود. بسیاری از نمایندگان دولت، وزرای کابینه هستند که مسئول امور کار در کشورهای خود هستند. نمایندگان کارفرما و کارگر با توافق با نماینده‌ترین سازمان های ملی کارفرمایان و کارگران معرفی می‌شوند.
هر نماینده حقوق یکسانی دارد و همه می‌توانند آزادانه اظهار نظر کنند و هر طور که می‌خواهند رای دهند. نمایندگان کارگر و کارفرما گاهی ممکن است علیه نمایندگان دولت خود یا علیه یکدیگر رای دهند. با این حال، این تنوع دیدگاه ها مانع از اتخاذ تصمیمات توسط اکثریت بسیار زیاد یا حتی در برخی موارد به اتفاق آرا نمی‌شود.سران کشورها و نخست وزیران نیز در این کنفرانس سخنرانی می‌کنند. سازمان های بین المللی اعم از دولتی و سایرین به عنوان ناظر در آن شرکت می کنند.
با وجود اهمیت نقش این سازمان در تعیین سازوکارهای بین‌المللی حاکم بر روابط کار، ناظران بر این باورند که سازمان به طور فزاینده ای در حاشیه نفوذ حاکمیت اقتصادی جهانی قرار دارد. انتقادات از سازمان بین‌المللی کار نیز عمدتا بر کاهش نقش این سازمان در تعیین استانداردها، نرخ پایین تصویب کنوانسیون‌های آن، عدم نمایندگی گروههای مختلف در حوزه روابط کار، مأموریت بیش از حد جاه‌طلبانه و وجود محدودیت‌هایی در فرآیندهای تصمیم‌گیری متمرکز است.
