برگی دیگر از تجربه اتحادیه‌سازی در آمازون: کارگران مهاجر آمازون چگونه به اتحادیه پیوستند

تارنمای داوطلب؛ با گذشت نزدیک به ده روز از پیروزی چشمگیر اتحادیه کارگری آمازون در استاتن آیلند محافل کارگری در ایالات متحده همچنان از زوایای مختلف این شیوه تشکل‌یابی سخن می‌گویند. با این حال، بخش مهمی از این پیروزی هنوز مورد بررسی قرار نگرفته است: کارگران مهاجر چگونه یکدیگر را برای حمایت از اتحادیه سازماندهی کردند.

بیشتر نیروی کار در انبار 8JFK در استاتن‌آیلند را مهاجران تشکیل می‌دهند- طبق برآورد برخی کارگران، بیش از ۵۰ درصد. اصرار برای ایجاد اتحادیه برای همه کسانی که در حرکت اخیر شرکت داشتند به معنی خطر کردن بود، اما غیربومی‌ها دو برابر خطر کردند.

قلب این تلاش بریما سیلا (Brima Sylla )، یک مهاجر پنجاه و پنج ساله لیبریایی بود که در شیفت صبح در JFK8 کار می‌کند. سیلا پس از پیوستن به اتحادیه کارگری آمازون (ALU)، به سرعت برای دستیابی به مهاجران و مشارکت دادن آن‌ها در تلاش‌های جمعی پیشقدم شد. او با اریک بلان از نشریه Jacobin به گفتگو نشست تا توضیح دهد که چگونه تلاش‌ها برای تشکیل اتحادیه کارگری آمازون به ثمر نشست. این یک داستان بسیار الهام بخش برای کارگران در سراسر دنیاست.

اریک بلان: چه چیزی باعث شد در آمازون کار کنید؟

بریما سیلا : من ده سال در یک مدرسه خصوصی کوچک در استاتن‌آیلند معلم دبیرستان بودم، اما با شروع کووید این کار به پایان رسید. پس از آن، تقریباً دو سال برای Test and Trace کار کردم، مجموعه‌ای که تست کووید به نیویورکی‌ها ارائه می‌کرد. با وجود این که دارای مدرک دکترای سیاست عمومی از دانشگاه والدن هستم و برای موقعیت‌های زیادی رزومه ارسال کرده‌ام، اما به نظر می‌رسد فعلا در موقعیت‌های آموزشی امکان استخدام وجود ندارد زیرا ثبت‌نام در طول همه‌گیری کاهش یافته است. مجموع این دلایل باعث شد تا در نهایت در آمازون مشغول به کار شوم.

اریک بلان: شرایط کاری چگونه است؟

بریما سیلا : آمازون با ما مانند انسان‌ واقعی رفتار نمی‌کند. با ما درست مثل ماشین رفتار می‌شود. ساعات کار نامناسب است: ما باید ساعت‌های طولانی در حالت ایستاده بگذرانیم – شیفت‌های ما شاید تا دوازده ساعت طول بکشد. بعد از یک شیفت، احساس می‌کنید کسی شما را کتک زده است. اغلب نمی‌خواهید صبح ها از خواب بیدار شوید، چراکه می‌دانید که دوباره باید به آن ساختمان برگردید.

در محل کار به خاطر استراحت بین کار از سوی مدیریت مورد آزار و اذیت قرار می‌گیریم و در صورت شکایت فقط ما را نادیده می‌گیرند. تنها چیزی که به آن اهمیت می‌دهند این است که چگونه می‌توانند از زمان کاری کارگران موقع حضورشان در ساختمان نهایت استفاده را ببرند و این انسانی نیست .

ضمن این‌که دستمزدهایی که ما در ازای ساعت‌ها کار دریافت می‌کنیم کافی نیست. همسر من در یک خانه سالمندان کار می‌کند و ما چهار فرزند داریم – یک خانواده نمی‌تواند با ساعتی ۱۸.۲۵ دلار در شهر گران نیویورک زندگی کند.

 

اریک بلان: چگونه در تلاش برای ایجاد اتحادیه مشارکت کردید؟

بریما سیلا : من هرگز عضو یک اتحادیه نبوده‌ام، اما تجربه زیادی در سازمان دارم زیرا دبیر کل ACASI ، اتحادیه جامعه آفریقایی استاتن‌آیلند هستم. در عین حال با رسانه‌های جمعی آشنایی دارم و به زبان‌های فرانسوی، عربی، انگلیسی و سه زبان آفریقایی مسلط هستم. به همین دلیل ارتباط من با کارگران مهاجر در داخل ساختمان بسیار آسان‌تر بود. جمعیت مهاجر زیادی در آمازون کار می‌کنند: از سنگال، نیجریه‎، لیبریا، غنا، الجزایر، مصر، لبنان، پاکستان، آلبانی، لهستان، فیلیپین، مالزی، و بسیاری از لاتین تبارها.

ما مرتباً یکدیگر را می‌بینیم، چه در وقت ناهار، چه در تعطیلات یا گاهی در بیرون از محل کار. اما صادقانه بگویم، بسیاری از کارگران این‌جا از ابتدا تحت تأثیر تلاش‌ ایجاد اتحادیه نبودند – آن‌ها فقط می‌خواستند سر کار بیایند و بعد هم به خانه برگردند. شکایات زیادی می‌کردند اما اقدامی برای بهبود یا تغییر شرایط انجام نمی‌دادند.

 

اریک بلان: آیا به این دلیل بود که ترسیده بودند؟

بریما سیلا : البته. بسیاری از مردم از رویارو شدن با منابع قدرت می‌ترسند. حتی خودم!

ما به عنوان مهاجر برای زندگی در این کشور سخت کار می‌کنیم و نمی‌خواهیم شغل خود را به خطر بیندازیم. بنابراین در ابتدا بسیار مراقب بودم – حتی مطمئن نبودم که تیشرت (اتحادیه کارگری آمازون) ALU را بپوشم یا نه. اما به تدریج بسیار شجاع شدم، و دیگر نگران خطرات نبودم.

ولی باید خیلی احتیاط می‌کردم. من همیشه کارم را حرفه‌ای انجام می‌دهم و مطمئن می‌شوم که هیچ قانونی را زیر پا نگذاشته‌ام، به همین دلیل است که فقط در زمان استراحت یا بعد از کار می‌توانم درباره اتحادیه صحبت کنم.

اریک بلان: برای جذب همکاران خود به رای دادن به اتحادیه چه نوع اقداماتی انجام دادید؟

بریما سیلا : من با کارگران زیادی صحبت کردم؛ بیشتر در اتاق استراحت و بیرون از محل کار. بارها گروهی از کارگران آفریقایی را می‌دیدم و پیش آن‌ها می‌رفتم و صحبت می‌کردم. من می‌گویم: «ببین برادر، باید بفهمی: اگر می‌خواهی خانواده‌ات راحت باشند، اگر می‌خواهی امنیت شغلی داشته باشی باید به اتحادیه کارگری آمازون رأی بدهی. این‌گونه است که ما به رویای آمریکایی دست می‌یابیم.» افرادی که در آمازون کار می‌کنند میلیونر نیستند. ما طبقه کارگر هستیم. از مردم می‌پرسیدم: «آیا می‌خواهید ساعتی ۳۰ دلار درآمد داشته باشید؟» و البته آن‌ها می‌گویند بله. منطقی است.»

من با همه – آفریقایی‌ها، چینی‌ها و کارگران لهستانی صحبت کردم. مثلا یک بار در حین گفتگو با یک پسر لهستانی درباره فوتبال، از او پرسیدم نظرش در مورد کار در آمازون چیست. او به من گفت که دستمزد خیلی کم است و مسئولیت‌های زیادی دارد، زیرا باید از والدینش مراقبت کند و واقعاً با ساعتی ۱۸.۲۵ دلار گذران زندگی سخت است. وقتی به من گفت که به اتحادیه رای مثبت خواهد داد متوجه شدم که ما واقعاً همه را تحت تاثیر قرار دادیم.

آن گفتگوها جواب داد. ما هیچ برنامه پنهانی نداشتیم و برنامه‌هایمان را با کارگران به اشتراک می‌گذاشتیم. زمانی که به تاریخ رای‌گیری نزدیک بودیم، می‌توانستید افراد زیادی را در ساختمان ببینید که پیراهن ALU را پوشیده‌اند.

 

اریک بلان: علاوه بر این گفتگوها، آیا اقدامات دیگری برای سازماندهی انجام دادید؟

بریما سیلا : یکی از ابتکارات من این بود که به کمیته گفتم که باید محتوای بیشتری در خصوص شیوه فعالیت اتحادیه به دست همه برسانیم. ما چهار شیفت در ساختمانمان داریم و پیشنهاد من این بود که با تغییر هر شیفت کاری، اعضا را وادار کنیم که آگهی‌های دوزبانه اتحادیه را به دست کارگران برسانند و با آن‌ها جلوی ورودی ساختمان صحبت کنند. بنابراین من، کاسیو و تریستان (همکارانم در اتحادیه) هر روز این کار را انجام می‌دادیم و سایر اعضای ALU نیز در شیفت‌های دیگر شروع به صحبت با دیگران کردند.

ما همیشه آن‌جا بودیم و توجیه افراد برای پیوستن به اتحادیه خیلی طول کشید. من واقعاً فکر می‌کنم این بار دلیل موفقیت کمپین اتحادیه بر خلاف سایر دفعات این بود که ما تیم بزرگی از سازمان دهندگان داشتیم که سخت کار کردند و به کاری که انجام می‌دادیم اعتقاد داشتند.

سپس گروه‌های واتس‌اپ را برای مهاجران آمازون راه‌اندازی کردم تا این خبر به همه کارگران ساختمان برسد‌. رسانه‌های اجتماعی برای من تازگی ندارند؛ تجربه تشکیل و راه اندازی یک گروه بزرگ واتس اپ را دارم که یکی از وظایف من به عنوان دبیر کل آکاسی (اتحادیه جامعه آفریقایی استاتن آیلند) است. بنابراین من یک گروه «آفریقایی ALU» و یک گروه دیگر «مهاجران ALU» ایجاد کردم و کمی بعد به ایجاد گروه‌های واتس‌اپ مجزا برای کارائیبی‌ها، لاتین‌ها و آسیایی‌ها کمک کردم.

کاسیو و کارن رهبری کار با لاتین تبارها را به عهده گرفتند که واقعاً مهم بود زیرا بسیاری از کارگران اسپانیایی صحبت می‌کنند. در آمازون این چت‌های گروهی راهی عالی برای برقراری ارتباط در مورد اتحادیه بود – مردم می‌توانستند سؤال بپرسند و بازخورد بدهند؛ این چت‌ها همچنین به من اجازه می‌داد اطلاعات را از ALU به همکاران‌مان منتقل کنم.

هر کس را ملاقات می‌کردم، در نهایت شماره‌اش را می‌خواستم. خوشبختانه به من اعتماد کردند. من آن‌ها را به گروه‌ها اضافه می‌کنم و از آن‌ها می‌‌خواهم که این خبر را به دوستان خود در محل کار نیز منتقل کنند.

جدیدترین کاری که برای ALU انجام دادم این بود که به عنوان ناظر شمارش آرا عمل کنم. من آفریقایی هستم و دیده‌ام که چگونه کسانی که در قدرت هستند می‌توانند در رای‌ها دست ببرند و رای‌گیری را خراب کنند، بنابراین می‌خواستم مطمئن شوم که این موضوع در این‌جا تکرار نمی‌شود.

اریک بلان: قبل از اعلام نتایج رای‌گیری، فکر می‌کردید شانس شما چه‌قدر بود؟

بریما سیلا : در واقع، من مطمئن بودم. اجازه دهید متنی را که قبل از اعلام نتایج آرا به گروه فرستادم به شما نشان دهم- او مکث کرد تا چت را روی تلفنش نشان بدهد- این چیزی است که من فرستادم:

«به لطف خدا تاریخ ساخته خواهد شد. مردم صحبت خواهند کرد و آمازون موظف خواهد شد وارد معامله جمعی شود و این نبرد دیگری خواهد بود که ما برای آن آماده خواهیم بود. تقریباً همه مهاجرانی که با آنها صحبت کردم موافقند که وضعیت باید تغییر کند. به همین دلیل است که اکثریت از ALU حمایت می‌کنند ..

اریک بلان: چه پیامی برای سایر کارگران آمازون در سراسر کشور دارید که از پیروزی شما الهام گرفته‌اند؟

بریما سیلا : ما به آن‌ها کمک خواهیم کرد – از انبار دیگر در استاتن‌آیلند شروع می‌کنیم، که در اواخر این ماه رای‌گیری خواهد داشت. با آن‌ها، و با همه، از انبارها در بروکلین و مانهاتن گرفته تا سراسر کشور، تجربه خود را به اشتراک می‌گذاریم و به آنها کمک می‌کنیم تا موفق شوند. ما از اتحادیه‌های دیگر آموخته‌ایم، از سازمان‌دهندگان مجرب اتحادیه‌ها یاد گرفته‌ایم، و برای حمایت از ما، اتحادیه‌ای حتی دفتر خود را به ما داد تا از آن استفاده کنیم. اکنون نوبت ماست که همین کار را برای کارگران آمازون در همه جا انجام دهیم.

من واقعاً معتقدم که ما قدرت بهبود زندگی خود را داریم – و این کاری است که ما انجام خواهیم داد. با داشتن اتحادیه، آمازون می‌تواند مکانی عالی و راحت برای کار باشد، جایی که مردم پس از یک شیفت کاری مانند الان از آن ساختمان فرار نمی‌کنند. در حال حاضر آمازون فقط مکانی است که شما کار می‌کنید تا بتوانید زنده بمانید. اما ما می‌توانیم آن را تغییر دهیم.

https://jacobinmag.com/2022/04/amazon-warehouse-alu-staten-island-immigrant-workers