تعداد زیادی از کارگران پیمانکاری‌های نفت به «کمپین ۱۴۰۰» پیوستند: تسویه حساب کارگران، با استثمار نیروی کار!

تشکیل کمپین ۱۴۰۰ ، تازه‌ترین اقدام راهبردی و مطالباتی فعالان کارگری برای کارگران پیمانی شاغل در پروژه‌های نفتی است.

به گزارش تارنمای داوطلب؛ پس از اعتراض سراسری کارکنان رسمی نفت که چندی پیش برگزار شد و بازتاب خبری زیادی داشت، این بار کارگران پیمانی این شرکت‌ها که در مقایسه با کارکنان رسمی نفت از حداقل‌های امنیت شغلی و حقوق کار بی‌بهره هستند، اعتراضات خود را در قالب یک کمپین سراسری به راه انداخته‌اند. کمپینی که با شروع اعتراض‌ها از روز ۲۹ خرداد در پالایشگاه بیدخون شروع شد و به نظر می‌رسد به دلیل گستردگی تعداد و پراکندگی نیروهای پروژه‌ای در حال تکثیر شدن در سایر مناطق پالایشگاهی کشور است. استفاده از ظرفیت شبکه‌های اجتماعی برای سازماندهی اعتراضات، در دستور کار برگزارکنندگان این کمپین است و گروههایی چون پایپینگ و اکیپ پروژه‌ای و جوشکاری و سندیکای فلزکار و مکانیک، از این کمپین‌ حمایت می‌کنند. کارگران به سطح پائین دستمزدها، نداشتن امنیت شغلی و عدم برخورداری از امکانات بهداشتی و رفاهی معترضند. آنها می‌گویند ساعات کار طولانی (بین ۱۲ تا ۱۶ ساعت در روز)، این مناطق را به اردوگاه کار اجباری برای کارگران تبدیل کرده است. آنهم در شرایطی که به گفته آنها دستمزدها پرداخت شده به هیچ وجه تناسبی با شغل آنان و میزان کارکردشان ندارد و اغلب هم دیر پرداخت می‌شود. کارگران در عین حال با توجه به شرایط سخت کار و دوری از خانواده، طرح تغییر نوبت مرخصی ۱۰-۲۰ را به صورت ۲۰ روز کار و ۱۰ روز مرخصی، در لیست مطالبات خود از کارفرمایان قرار داده‌اند.

وقتی دیگر تهدید به اخراج، کارساز نیست

پس از نیروگاه بیدخون، فاز ۱۴ پارس جنوبی، کارگران پیمانی شرکت ریتون، کارگران پیمانی شرکت سینا پالایش، کارگران پیمانی فاز اختر در فاز ۱۳ و شرکت اکسیر،ساتراپ و پایندان در فاز ۱۴ عسلویه، کارگران پیمانی پالایشگاه نفت تهران، کارگران پیمانی پالایشگاه بیدبلند بهبهان، کارگران پیمانی فاز۱۳ کنگان، کارگران پیمانی فاز۲ پالایشگاه آبادان، کارگران پیمانی پتروشیمی بوشهر،کارگران پیمانی سینا پالایش قشم، کارگران پیمانی پتروشیمی گچساران از جمله کارگرانی هستند که تا به امروز به کمپین اعتراضی کارگران پیمانی پالایشگاه‌های نفتی پیوسته‌اند.

حالا دیگر برای برخی از کارگرانی که به «کمپین» پیوسته‌اند، ترس از اخراج و بیکار شدن هم مانع از آن نمی‌شود تا مطالبات خود را بی‌نتیجه رها کنند. تصاویری که در سه روز گذشته در شبکه‌های اجتماعی توسط خود کارگران به اشتراک گذاشته شده نشان می‌دهد که بخشی از کارگران از جمله جوشکاران و برق‌کاران بدون آسیب زدن به پروژه‌ها و تجهیزات، تنها با دادن ابزار کار به انبار و گرفتن برگه تسویه حساب، شرکت را ترک می‌کنند تا به این شکل پافشاری خود را برای پیگیری مطالبات نشان دهند. آنها از کارگرانی که در جستجوی کار هستند هم تقاضا می‌کنند تا به نتیجه نرسیدن مطالبات صبر کنند و جای همکارانشان را در پروژه‌های پیمانی نگیرند تا به این ترتیب با تحت فشار قرار دادن پیمانکاران و عدم تامین نیرو در پروژه‌های پیمانی، کارفرما ملزم به رعایت حقوق کار و عمل به خواست‌های کارگران شود.

در همین راستا تشکلی به نام شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت که خود را نماینده کارگران پیمانی نفت در پالایشگاه‌ها، پتروشیمی‌ها و نیروگاه‌ها معرفی کرده است در بیانیه‌ای که ۳۰ خرداد ۱۴۰۰ در گروههای تلگرامی منتشر شد، اعلام کرده که در صورت محقق نشدن خواست‌ها و مطالبات کارگران پروژه‌ای، آنها وارد اعتصابات سراسری خواهند شد.

در این بیانیه آمده است: ما کارگران پیمانی نفت در پالایشگاه‌ها، پتروشیمی‌ها و نیروگاه‌ها در اعتراض به سطح نازل حقوق‌ها و کاهش هر روزه قدرت خرید خود و عدم اجرای وعده های داده شده همانطور که اعلام کرده بودیم اعتصابات گسترده و سراسری خود را از سر می‌گیریم و با تجمع در مقابل مراکز کاری‌مان پیگیر مطالبات خود میشویم. در همین راستا روز ۲۹ خرداد همکاران پروژه ای ما در شرکت فراب نیروگاه بیدخون با مطالبه‌ی افزایش دستمزدها و خواست ۲۰ روز کار و ۱۰ روز مرخصی که اصطلاحاً طرح بیست – ده نامیده می‌شود دست به اعتصاب زده و به صورت جمعی نیروگاه را به قصد خانه‌های خود ترک کردند. این کارگران اعلام کرده‌اند که تا زمانیکه به خواسته های آنان پاسخ داده نشود به نیروگاه بازنخواهند گشت.

در ادامه این بیانیه آمده است: اعتصاب ما یک اعتصاب اخطاری است و یک هفته در جریان خواهد بود و در روز نهم تیر به صف همکاران رسمی خود که اعلام اعتراض کرده اند، خواهیم پیوست. ما در این یک هفته‌ی اعتراضمان با جمع شدن در محل های کار خود تلاش می‌کنیم که با تصمیم گیری جمعی، صدای خود را به گوش همکاران کارگرمان در همه جا برسانیم.

کمپین ۱۴۰۰ چه مطالباتی دارد؟

در بیانیه شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت، ۶ مطالبه در قالب افزایش دستمزد، برقراری امنیت شغلی، ارتقاء سطح ایمنی و بهداشت کار و برخورداری از حق اعتراض و تشکل‌یابی مطرح شده است. این ۶ مورد عبارتند از؛

-مزد هیچ کارگر شاغل در نفت نباید کمتر از ۱۲ میلیون باشد و باید فورا سطح دستمزدها با سبد معیشت کارگر افزایش یابد. بعلاوه سایر سطوح مزدی کارگران باید بر اساس توافق با نمایندگان منتخب کارگران صورت گیرد.
– تعویق پرداخت دستمزدها جرم و یک دزدی آشکار است. حقوقها باید هر ماه به موقع پرداخت شود.
– ما به کار موقت و پیمانی اعتراض داریم و خواستار کوتاه شدن دست پیمانکاران و داشتن امنیت شغلی و دائمی شدن قراردادهای کاری مان هستیم. اخراج کارگر ممنوع.
– قوانین برده وار مناطق ویژه اقتصادی که حصاری بین ما و بخش های دیگر کارگری در سطح جامعه است و بر اساس آن کارفرمایان مفتخور دستشان برای هرگونه تعرضی به زندگی و معیشت ما باز گذاشته شده است، باید فورا لغو شوند.
– ما خواستار ایمن شدن محیط کارمان هستیم. محیط های کار ما مثل یک بمب انفجاری است و حریق های مهیب، سقوط از ارتفاع، آلودگی های صوتی در اثر انفجار مواد نفتی، استشمام مواد سمی و شیمیایی در کنار غیر استاندار بودن وضع بهداشت و درمانگاهها، دارد هر روز از ما قربانی می‌گیرد و سبب صدمات جانی و روحی بسیاری به کارگران شده است. کار در گرمای طاقت فرسای تابستانی و نبود تجهیزات لازم سرمایشی و دستگاههای تهویه هوای استاندارد فشار کار را صد چندان کرده است. صنعت نفت یک بخش بزرگ سودآور جامعه است. باید مراکز کاری ما امن باشد و با بالاترین استانداردهای محیط زیستی مجهز باشد. باید در صنعت نفت بودجه کافی برای امن شدن محیطهای کار و تجهیز مراکز کاری به امکانات سرمایشی و گرمایشی مورد نیاز و دستگاههای تهویه هوا به میزان مورد نیاز، بالا بردن استاندارد بهداشتی در خوابگاهها و اماکن عمومی چون دستشویی ها و حمام و … اختصاص داده شود.
– ما کارگران نفت از امنیتی بودن محیط های کارمان به ستوه آمده ایم و باید به این وضعیت خاتمه داده شود. تشکل و تجمع و اعتراض حق مسلم ماست.
کارگران پیمانی مراکز نفتی همچنین در بخش پایانی این بیانیه تاکید کرده‌اند که خواسته‌های آنان در ادامه و همگام با خواسته‌های کارگران رسمی نفت باید شنیده شود. « این همکاران به نحوه افزایشات مزدی سال ۱۴۰۰ که در واقع تعرضی به زندگی و معیشتشان است، تحمیل مالیات های سنگین بر حقوقهایشان و عدم اجرایی شدن ماده ده و در نتیجه آن حذف برخی از مزایای مزدی شان اعتراض دارند.»

کارگران معترض پیمانی شرکتهای نفتی و پالایشگاهی معتقدند محور اعتراض کارگران رسمی همچون آنها، موضوع دستمزد و عدم کفاف آن برای مخارج زیستی و معیشتی است و افزایش سرسام آور قیمتها و محرومیت از حق داشتن مسکن، بیمه های پایه ای چون درمان و تحصیل رایگان برای همه، فشار زندگی را برای آنان به مانند سایر افراد جامعه، دشوار و مشقت بار کرده است.